Maar de lente wist het niet
Het was begin 2020
De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug.
Februari was een heel onrustige maand geweest met veel stormen en
veel regen.
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen,
alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…
En toen werd het maart…
Maart 2020…
De straten waren leeg, de meeste winkels gesloten. Enorm veel auto's
stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer
buiten. En dat over de hele wereld. Landen gingen op slot, de mensen
konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch...
Iedereen wist wat er aan de hand was.
Maar de lente wist het niet :
de bloemen bleven bloeien en de zon scheen. De eerste mooie lentedag
sinds lange tijd brak aan.
De zwaluwen kwamen terug, de lucht werd roze en blauw.
Het werd later donker en 's ochtends kwam het licht al vroeg door de
ramen.
Het was maart 2020…
De jongeren studeerden online en de kinderen speelden onvermijdelijk
vooral in huis.
Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen.
Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de
hond uit te laten.
Bijna alles was gesloten, kantoren, hotels, restaurants en bars.
Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken.
Mensen moesten van thuis uit gaan werken en ondernemers kwamen in de
problemen.
De meeste kinderen konden niet meer naar school
Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in onze ziekenhuizen,
operaties en onderzoeken werden uitgesteld…
Iedereen wist het.
Maar de lente wist het niet en alles ontsproot.
Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijks programma af, ze schonk ons
haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren.
Het was maart 2020.
Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of
preventief.
Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten.
Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging
Iedereen moest een flinke afstand bewaren, dat was afschuwelijk.
In de supermarkt waren allerlei schappen leeg.
Allerlei leuke dingen gingen niet meer door en niemand wist wanneer
dat weer kon.
Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was.
Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk…
Er was isolatie, ziekte en paniek….Toen werd de angst pas echt!!
De dagen zagen er allemaal hetzelfde uit en de weken duurden
ineens veel langer.
En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden
volgen.
De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held…
De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had
dit verwacht.
Iedereen wist wat er gebeurde.
Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien, de magnolia stond in de knop en de vogeltjes begonnen aan hun nestjes.
En toen… werd het plezier van koken en samen eten herontdekt.
Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen
kon doen.
Er was weer tijd om te schrijven en te lezen; de mensen lieten hun
fantasie de vrije loop en verveling baarde creativiteit.
Sommigen leerden een nieuwe taal, anderen ontdekten kunst.
Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar
zichzelf terug.
Leiders stopten met onwetend onderhandelen.
Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het
gezin.
Sommigen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun
leven te vinden en anderen boden aan om voor kwetsbare mensen
boodschappen te doen of te koken.
Iedereen wist ineens wat een 'vitaal beroep' was en dat werd meer
gewaardeerd dan ooit.
Mensen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op
deze manier samen te zijn, ze kregen oog voor eenzaamheid en
verzonnen dingen om er iets aan te doen.
Mensen herstelden van hun stressvolle leven en mensen die elkaar
niet kenden begonnen spontaan een praatje.
Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop,
zodat eenzame mensen hen konden bellen.
De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet
failliet zouden gaan of werknemers zouden moeten ontslaan.
Gepensioneerd zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de
zorg : uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets
doen.
Om 20:00 uur 's avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen
voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel die keihard aan
het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden.
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en
verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien
ook van zijn roeping.
Dat deed iets met het collectieve bewustzijn, het deed iets met alle
mensen. En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet; ze
vond zichzelf opnieuw uit.
Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarmee
we in de geschiedenisboeken zouden komen. Dat wisten we allemaal.
Maar de lente wist het niet.
De bloemen bleven bloeien en de bomen liepen uit.
Het werd steeds warmer en er waren veel meer vogels.
En toen kwam de dag van de bevrijding…
De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de
noodsituatie voorbij was.
Dat het virus had verloren!
Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!!
En toen ging iedereen de straat op…
Met tranen in de ogen, zonder maskers en handschoenen…
De buurman werd geknuffeld alsof hij een broer was en de wereld was
mooier en liefdevoller dan tevoren.
De mensen waren humaner geworden en ze hadden weer waarden en
normen.
De harten van de mensen waren weer open en dat had enkel positieve
gevolgen.
Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen. Ook zij was
genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan.
En toen kwam de zomer... Omdat de lente het niet wist.En de mens
was er nog steeds.
Ondanks alles,
ondanks het virus,
ondanks de angst,
ondanks de dood.
Doordat de lente het niet wist,
leerde iedereen
de kracht van het leven…
Susan Blanco (De Taalrecycler)