De inauguratiedichteres
Ode aan Amanda Gorman
Lisette Ma Neza
De zevende dag 24 januari 2021
Alle mensen die ons met Amanda vergeleken de volgende ochtend
De zwaarte van de aarde in haar pigment opgeslagen
Een gezicht dat op het mijne lijkt
Met een snelheid van witte woorden die we eindelijk kunnen volgen
Hoe ze de toekomst van de Verenigde Staten op haar schouders
durfde te dragen
Terwijl ze op de schouders van haar voormoeders stond
En verenigen
Verenigen
Verenigen deed ze
Herenigen deed ze
Vertegenwoordigen deed ze
I have a dream werd
I have a poem to recite
Ik zie
Ik zie
Haar in jouw gezicht mezelf
Mijn zuster Amanda
Ik wil je schrijven over onze zussen
Die net zoals wij durven spreken en schrijven
Geen daden maar dappere woorden dichten
Over hoe ze verdwijnen
Wanneer ze plots zwarte vrouwen worden
Over het bloeden, de broeders die wegkijken, het zwijgen
Het wegkijken van de moeders die wenen in Westerse talen
De vaders die vluchten
De mannen die kwijlen
De klasgenoten die aan onze vlechtjes trekken
Met elk verdriet van de meisjes
Het verkruimelen
Het verkleinen
Van hun witte woordenschat
De stilte
De stilte die jij doorbrak
Want als we rouwen zijn het stille dagen
Maar nog stiller is de vrouw
De stilte die je doorbrak
Het verhaal
Het verhaal van de mensheid
Heeft haar ogen op jou gericht, Amanda
Schrijf nu maar het jouwe
En inderdaad
Zelfs als we rouwen groeien we
En terwijl we rouwden groeiden we op
Ik zie wat jij niet ziet en het is zwart
En ik zag wat jij ook zag
In het meisje met haar gele jas
Mezelf
Oog in oog
Met het Trumptijdperk
Het Witte Huis dat weer kleur bevat
Black Lives Matter
En de coronacrisis
Stelt mijn zuster
Er is altijd licht
En we zijn enkel het licht
Als we dapper genoeg zijn
Om in het licht te kijken
En voor even zagen we het schijnen
Alle mensen die ons met Amanda vergeleken de volgende ochtend
We zijn haar
We zijn hier
We zijn gehoord
Het zwarte meisje schreef
Het zwarte meisje sprak
Bekijk het fragment van De zevende dag